maandag 15 februari 2010
Levensbeëindiging en zelfdoding (euthanasie)
Het gesprek over levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding wordt misschien weer actueel. In ieder geval wel als het ligt aan mensen als Mies Bouwman, Frits Bolkestein, Jan Terlouw en Paul van Vliet. Is het toevallig dat het veelal de wat oudere medemens is die hiervoor publiekelijk aandacht vraagt? Het verschil met vorige keren is echter dat het nu niet (alleen) een medische discussie is (en eigenlijk ook nooit had moeten zijn). Het is volgens mij wel duidelijk dat het eigenlijk een ethisch vraagstuk is, een die gaat over normen en waarden. En, oei, oei dat is moeilijk in een land als Nederland. Bij existentiële vragen zou de kerk toch eigenlijk een rol moeten spelen al was het maar als voortrekker van het gesprek. Levensbeëindiging is vragen naar wat wij weten, geloven, hoe we het beste kunnen doen en waarop wij hopen, welke (levens)verwachting wij hebben? Typisch vragen waarover in de kerk al eeuwenlang wordt nagedacht, blijkbaar geen vast standpunt maar in gesprek. En welke rol spelen wij zelf ten opzichte van hen die zich afvragen of zij wel (zo) verder willen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hoi Ike, altijd een geladen maar belangrijk onderwerp. Ik denk dat een ieder met een geloofsovertuiging zeker ook binnen die overtuiging moeten zoeken naar antwoorden hierop, en dat de kerk of welke instelling dan ook hier het voortouw in zou moeten nemen.
BeantwoordenVerwijderenEchter, niet iedereen heeft dezelfde levensovertuiging. Dus moet je eerst al een soort overkoepelende besluitvorming hebben die dit al dan niet mogelijk maakt. Maar dat is ook moeilijk, want je strijkt altijd wel iemand tegen de haren in. Zelf ben ik van mening dat om tot een eigen besluit te kunnen komen, gebaseerd op de waarden en normen die je leven beinvloeden, je allereerst de ruimte moet hebben om een keuze te maken. Maar men moet niet verwachten dat artsen en zorgverleners jouw mening delen, je zou niemand mogen dwingen om te assisteren in zo'n proces.
Even belangrijk zou ik echter de discussie vinden van tot hoe ver de medische professie en de zorgverlening zou moeten gaan om iemands leven te rekken. Elk jaar nemen de mogelijkheden toe om het nog net iets langer te rekken, niet altijd ten goede van de kwaliteit van leven. Zou je iemand zomaar mogen dwingen te leven, en tot welke prijs (kwaliteit van leven, niet geld) zou je mogen gaan?
Sterk dat je zo'n geladen onderwerp aansnijdt op je blog, en hier ook over twittert (zo kwam ik hier). Aangezien blogs en diensten als twitter sociale tools zijn, en sociale omgevingen interactie vereisen hoop ik dat je het op prijs stelt dat ik langs deze weg mijn eigen gevoel en beeld op dit onderwerp met je deel.
Mvg,
Raymond